آستور پیاتزولا (۱۹۲۱-۱۹۹۲) آهنگساز و نوازنده آرژانتینی موسیقی تانگو بود. وی در آرژانتین به آستور کبیر معروف شده است.

ساخته‌های او که اغلب از موسیقی جاز و کلاسیک تأثیر گرفته بود موسیقی تانگو را دگرگون کرد. پیاتزولا نوازنده چیره‌دست آکاردئون بایان (باندونئون) نیز بود و در اجرای بسیاری از آثار خود این ساز را می‌نواخت.

چهارفصل بوئنوس آیرس (اسپانیایی: Estaciones Porteñas‎)

نام یک مجموعه چهارتایی آهنگ تانگو است که توسط آستور پیاتزولا نوشته و ساخته شد.

پیاتزولا این مجموعه آهنگ‌ها را به‌طور مجزا و جداگانه ساخته بود، اما هر از چند گاهی، آنها را با هم اجرا می‌کرد.

این قطعات برای اجرا توسط ویولن (ویولا)، پیانو، گیتار الکتریک، کنترباس و آکاردئون بایان نوشته شده است.

پیاتزولا با بکار بردن صفتِ «Porteño»  که اشاره به ساکنان و شهروندانِ بوئنوس آیرس پایتخت آرژانتین دارد، به نوعی اشاره به چهار فصلِ این شهر نموده است.

فصل‌ها

تابستان بوئنوس آیرس (Verano Porteño)

در سال ۱۹۶۵ و در اصل برای نمایش‌نامه ملنتینای زرین اثرِ آلبرتو رودریگز مونیوس نوشته شده بود.

پائیز بوئنوس آیرس (Otoño Porteño)

در سال ۱۹۶۹ ساخته شد.

بهار بوئنوس آیرس (Primavera Porteña)

در سال ۱۹۷۰ ساخته شد و حاوی کنترپوان است.

زمستان بوئنوس آیرس (Invierno Porteño)

در سال ۱۹۷۰ ساخته شد.

در سال‌های ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۸ میلادی، لئونید دسیاتنیکف تنظیم جدیدی از این مجموعه آهنگ را با اشاراتِ بیشتری به چهار فصل (ویوالدی) عرضه کرد.

نگاهی به قطعه لیبرتانگو

«لیبرتانگو Libertango» یکی از قطعات آستور پیاتزولا آهنگساز و نوازنده آرژانتینی است.

آستور پیاتزولا نامی آشنا در میان علاقه‌مندان رقص و موسیقی است، خصوصا آنها که بیشتر پیگیر فرهنگ لاتین آمریکای جنوبی هستند، با اینحال شاید پیاتزولا در میان نام سبک خود، گم شد.

پیانتزولا که بیش از ۵۰ سال فعالیت هنری خود را تا سال ۱۹۹۰ ادامه داد، آهنگساز بزرگ موسیقی تانگو بشمار می‌رود.

موسیقی‌ای که ارتباط تنگاتنگی با سبک رقص تانگو که از رقص‌های مجلسی آرژانتینی است، دارد و درواقع همراه با این رقص نواخته می‌شد.

این رقص که نشات گرفته از فرهنگ عوام و طبقات پایین بوئنوس آیرس آرژانتین است، طولی نکشید تا در اوائل قرن بیستم به رقصی بین‌المللی تبدیل شود.

با اینحال تانگوی امروزی، حداقل در ساختار موسیقیایی، تفاوت‌هایی با تانگوی اصیل دارد.

یکی از درخشان‌ترین آثار در این سبک، لیبرتانگو است که برای درک موفقیت این اثر تنها کافیست به تعدد اجراها و تنظیم‌ها بر روی این قطعه نگاهی انداخت.

شاید به سادگی نتوان ورژن‌ها و تنظیم‌هایی که بر این قطعه نوشته و اجرا شده است را شمرد.

لیبرتانگو محصول سال ۱۹۷۴ و اثری در سبک تانگو نوو است. نام این قطعه به معنی تانگوی آزاد می‌باشد و دلیل آن نیز احتمالا شکستن بخشی از قواعد تانگوی کلاسیک و گذار پیاتزولا از تانگوی سنتی و کلاسیک به تانگو نوو باشد.

تانگو نوو خود شاخه‌ای از تانگوی کلاسیک است که المان‌های جدیدی در آن به چشم می‌خورد. تانگو نوو در واقع انقلابی در تانگو است که در حوالی دهه ۱۹۸۰ شکل گرفت.

یکی از مهم‌ترین تفاوت‌های تانگو نوو در کنار رخدادهای ساختاری و هارمونیک در سبک، استفاده از سازهای جدیدی مانند ساکسیفون و گیتار الکتریک در اجرای تانگو بوده است.

این قطعه که دارای تمپویی بسیار سریع است، در میزان ۴:۴ فرمی کاملا ضربی دارد و اجرای سر ضرب آن به فرم رقصی آن منجر می‌شود.

هرچند از ضدضرب‌ها نیز در این قطعه استفاده شده که باعث تنوعی در ریتم و ملودی قطعه گردیده است.

این تانگو پر از تقابل نت‌های کشیده و متصل در مقابل نت‌های ساده، و نت‌های ساده در مقابل نت‌های چنگ است.

نت‌نویسی ساده این اثر اما در میان ضد ضرب‌ها، شکوه نوازندگی آکاردئون، ریتم بسیار سریع و فرم شاد و زنده اثر گم می‌شود و ابدا سادگی نت‌های این تانگو به چشم نمی‌آید.

برای اجرای این اثر، از مجموعه سازبندی‌های گسترده‌ای استفاده شده است و بارها بصورت دو نوازی، سولو و ارکسترهای مختلف اجرا شده است؛

اما در اجرای زنده و معروف ۱۹۷۷ با حضور خود پیاتزولا، گیتار الکتریک، پیانو، فلوت، درام و آکاردئون سازبندی اصلی این اثر را تشکیل می‌دهند که مسئولیت اصلی اجرای قطعه نیز بر عهده نوازنده آکاردئون است.